Mensen vragen mij regelmatig hoe ik toch op Sardinië “terecht” ben gekomen. En ik moet je zeggen dat is eigenlijk best wel een bijzonder verhaal. Een verhaal over intuïtie, synchronisatie en lotsbestemming.

Jaren geleden, in 2002, toen ik nog getrouwd was, ging ik met mijn man Patrick en onze dochters Amber en Tamara, op vakantie naar Corsica. We reden met de auto naar Livorno en namen daar de dagboot naar Bastia op Corsica.

De bootovertocht was prachtig en ik genoot van het gevoel van vrijheid die de zee mij altijd geeft. En toen kwam Corsica in beeld. Heel langzaam zagen we steeds meer van het eiland en wow dat gaf een heel speciaal gevoel. Er was een soort van déjà vu.

Toen we de boot afreden werd dat gevoel steeds sterker “ik ben hier eerder geweest”. In die tijd geloofde ik ook al in reïncarnatie, al hoewel ik mij daar nooit echt heel erg in had verdiept, dus voor mij was het duidelijk dat het iets met een vorig leven te maken had, wat nu dat bijzondere gevoel van herkenning in mij opriep.

Je snapt dat ik genoot van mijn vakantie daar en gelukkig de rest van het gezin ook. We verkenden het prachtige eiland en genoten ook van de stranden en de zee. Op een dag besloten we helemaal naar het zuiden van het eiland te rijden om Bonifacio te bezoeken.

En daar gebeurde iets heel bijzonders.....

Aan de rand van het mooie dorp Bonifacio kun je Sardinië zien liggen en op het moment dat ik daar naar keek, was het alsof ik daar naar toe werd getrokken. Ik stond daar doodstil te staren naar Sardinië en kon alleen maar denken “Daar moet ik naar toe”! Daar is iets voor mij en dat wacht al heel lang op mij”.

Ik stelde dan ook direct voor om het volgende jaar naar Sardinië op vakantie te gaan, maar helaas daar was de rest van het gezin het niet mee eens. Het beviel hun prima op Corsica. In de twee jaar daarna gingen we dus op vakantie naar Corsica, waarbij we elke keer ook weer Bonifacio bezochten. En telkens kreeg ik weer datzelfde bijzondere gevoel en in die jaren droomde ik ook zo nu en dan over Sardinië.

In de jaren daarna werden de kinderen groter, ze kregen vriendjes, wilden andere dingen doen, ik was druk met mijn werk en ik dacht zelden of nooit meer aan Sardinië.

In 2008, een jaar na mijn scheiding, besloten mijn dochters dat ze niet met mij op vakantie wilden. Ze hadden hun eigen dingen te doen, wilden met hun vrienden op stap etc.

In die tijd had ik een drukke baan en was daarnaast ook gemeenteraadslid in Hoogeveen . Altijd druk, druk en ik voelde dat ik toch echt wel toe was aan een vakantie. Maar ja, alleen op vakantie gaan was niet een echt aantrekkelijk vooruitzicht. Ik was 43 jaar en zou dan voor het eerst in mijn leven in mijn “uppie” op vakantie moeten. Dat zag ik toch echt niet zitten.

Op een avond in juni had ik een etentje met mijn raadsfractie bij een Italiaans restaurant. Super gezellig, heerlijk gegeten, maar vooral de sfeer deed heel veel met mij: de charmante , grappige Italiaanse eigenaar, de prachtige posters van Italië aan de muur, wauw, dat voelde super fijn.

En ineens wist ik het “Ik ga naar Sardinië! Eindelijk!”

Toen ik thuis kwam ben ik direct gaan kijken op internet en zag allemaal prachtige foto’s van Sardinië, de een nog mooier dan de ander. Er was 1 foto, van een hotel direct aan zee, die mij bijzonder aantrok. Maar ik kon helaas geen naam of iets dergelijks vinden.

Ik besloot dan ook om de volgende dag direct naar het reisbureau te gaan en eens te informeren naar de mogelijkheden. Daar bleek al snel dat er niet zo heel veel keuze was voor een “single reis”. Er waren slechts drie hotels die eenpersoonskamers aanboden. Eén daarvan lag middenin een dorp én aan het strand en dat leek mij toch wel erg prettig. Dan kon ik gemakkelijk gaan en staan waar ik wilde. Het zag er ook allemaal mooi uit. Spontaan besloot ik dan ook om direct te boeken.

Maar toen ik daarna thuis kwam overviel het mij ineens “Wat ga ik nu dan toch doen? Helemaal in mijn eentje naar een onbekend eiland? Zou ik het nog kunnen annuleren?”. Ik vond het super eng en spannend en wilde nog eens even op internet naar het hotel kijken om te voelen of het nu echt goed was wat ik aan het doen was. En ja, je gelooft het niet, ineens popte daar die foto op, van dat hotel direct aan zee die mij zo aantrok. Dat hotel had ik dus net geboekt!

En toen wist ik het zeker “dit is geen toeval, ik hoor daar naar toe te gaan”.

Een paar weken later was het zover. Ik had thuis alles zo goed mogelijk geregeld, had tot het laatste moment keihard gewerkt om alles maar klaar te krijgen, je kent het misschien wel, en had er zin in om eindelijk naar Sardinië te gaan, maar vond het toch ook doodeng.

Mijn zus en zwager brachten mij naar Schiphol en toen ik door de veiligheidscontrole was en me nog even omdraaide om naar hun te zwaaien, had ik een flinke brok in mijn keel. Wat een dubbel gevoel, ik wilde graag naar Sardinië, maar vond het super spannend en vreemd om in mijn “uppie” te gaan.

In het vliegtuig kwam ik gelukkig naast een ontzettend aardig echtpaar te zitten. Hij was Sardijn, maar woonde al jaren in Nederland, en ze gingen elk jaar een paar weken naar Sardinië om familie te bezoeken. Ze vertelden mij van alles over het eiland en ik zag er steeds meer naar uit om Sardinië met mijn eigen ogen te zien. En na ongeveer twee uur vliegen zag ik, vanuit het raampje in het vliegtuig, eindelijk Sardinië! Wat een bijzonder gevoel, na jaren wachten zou ik eindelijk Sardinië kunnen gaan zien en beleven.

Op het vliegveld van Olbia stond al een taxi voor mij klaar om mij naar het hotel brengen. Een rit van ongeveer 30 minuten. Ik keek mijn ogen uit en vond het allemaal prachtig.

En toen gebeurde het .......

Vlak voor het dorpje San Pantaleo reden wij ineens tussen schitterende granieten bergen door en voelde ik ineens een overweldigend gevoel: “Eindelijk thuis”!

De tranen sprongen mij in de ogen en ik kon er alleen maar vol ontzag naar kijken en genieten van dat gevoel. Zelfs nu ik dit schrijf kan ik het weer opnieuw voelen, dat bijzondere gevoel, het gevoel dat je ineens zeker weet dat je bent waar je hoort te zijn, “thuis”.

Dat is anders dan een gevoel van déjà vu, het is iets allesomvattends. Het is eigenlijk onmogelijk om dit gevoel goed te beschrijven, maar ik zeg wel eens, denk maar eens aan het gevoel die je hebt als je na een vakantie eindelijk weer in je eigen bed ligt. Dat, en dan nog eens 1000x sterker. Een gevoel dat er iets is wat veel groter is dan jij, je voelt je een met alles wat er is en weet dat jij daar een uniek onderdeel van bent.

Je snapt dat ik een heerlijke vakantie heb gehad. Ik genoot met volle teugen van dit bijzondere warme gevoel. Ik voelde mij er als een vis in het water en vertrouwde met alles wat ik deed en ondernam volledig op mijn intuïtie en was compleet in verbinding met mijzelf.

Toen ik weer thuis kwam en binnen no time weer werd opgeslokt door de hectiek, voelde ik constant heimwee naar Sardinië. Ik, die nog nooit van mijn leven heimwee had gehad, niet eens wist wat dat was, had vreselijke heimwee naar “mijn” eiland.

Ik wilde dat gevoel van Eenheid weer ervaren, wilde weten wat dit nu precies was en hoe het werkte. In die tijd begon ik dan ook allerlei boeken te lezen over spiritualiteit, workshops te volgen en later ook opleidingen en cursussen.

Het roer om

Tijdens mijn tweede reis naar Sardinië, twee maanden later (ik kon niet langer wachten 😉 ) bezocht ik ook een bijzondere energieplaats op Sardinië, een Tomba dei Giganti en wow dat was onvoorstelbaar.

De meditatie die ik daar deed opende allerlei “deuren” binnenin mij en zorgde voor een stroomversnelling op mijn pad naar BewustZijn.
Ik voelde ook heel sterk dat deze energieplaatsen in een vorig leven belangrijk voor mij waren geweest. En dat ik daar nu weer iets mee mocht gaan doen.

In de twee jaar daarna, waarin ik Sardinië meerdere keren bezocht, werd het gevoel steeds sterker dat het belangrijk voor mij was om een groot deel van mijn tijd op Sardinië te zijn, maar ook om andere mensen kennis te laten maken met deze bijzondere energie, waardoor je heel eenvoudig contact kunt maken met je wie jij écht bent, jouw “Hogere Zelf”.

Ik wilde niet alleen workshops en cursussen gaan geven, maar ook Retraites (spirituele reizen) naar Sardinië!

In 2011 besloot ik dan ook om het roer volledig om te gooien en ontslag te nemen. Ik startte mijn eigen bedrijf en besloot dat ik een groot deel van het jaar op Sardinië wilde wonen en dat het tijd was om mijn dromen, mijn levensmissie waar te gaan maken.

Sindsdien doe ik waar mijn hart ligt en dat is mensen zoals jij helpen om weer in verbinding te komen met wie jij werkelijk bent, zodat jij ook jouw dromen kunt gaan waarmaken en jouw levenspad kunt bewandelen.

Wil jij een keer mee op Retraite reis naar Sardinië?
Klik dan hier voor alle informatie over onze verschillende reizen.